غذا رسانی به حیوانات

در طی سالیان اخیر بحث در مورد غذا رسانی به حیوانات اهلی به خصوص سگ‌های ولگرد و گربه‌های خیابانی نقل تمامی مجالس شده است و طرفداران زیادی از هر دو طرف مشغول توجیه خود و انکار عقیده طرف مقابل هستند. در اینجا نمی‌خواهم این بحث را باز کنم و تنها به یک جمله بسنده می‌کنم تا به هدف اصلی در این نوشته برسم. خود می‌توانید با دیدن این جمله در مورد غذا رسانی به حیوانات تصمیم گیرنده باشید.

حیوانات در خیابان خوشحال نیستند

You might also like

خشاب، خشابه، خشابات، خشبات

۲۲ آبان ۱۴۰۴

شهر سوخته منطقه‌ای باستانی در سیستان

۱۶ آبان ۱۴۰۴

در اینجا موردی را پیگیر می‌شوم که به تازگی در شبکه‌های مجازی چون اینستاگرام، همگان در حال دیدن هستیم. نزدیک شدن گونه‌ای از روباه (روباه شنی) در بیابان لوت به اشخاصی که با شوق و ذوق بسیار در حال فیلم گرفتن هم هستند و با فخر در مورد آب دادن یا غذا دادن (ته‌ مانده‌های غذا) به این حیوان هم ابراز وجود می‌کنند.

کاش بدانیم و به اطرافیانمان هم، آگاهی دهیم که حیوانات هر منطقه به شرایط زیستی و محیطی خود در مکان زندگی خود، عادت دارند و نمی‌توان با دخالت در نحوه زیست و زندگی آنها، فکر کنیم که عملی پسندیده انجام داده‌ایم.
حیوانات وحشی به صورت کلی و به جز مواقعی که در خطر قرار می‌گیرند از انسان‌ها دوری می‌کنند و به هیچ عنوان به صورت طبیعی نباید حتی آنها را ببینیم، مگر آنکه آنقدر به حضورمان عادت کرده باشند که تمامی معادلات وجود ما و آنها برهم ریزد.

فکر کنید بخواهیم در قطب جنوب به خرس‌های قطبی غذا دهیم یا آنها را گرم کنیم!

متاسفانه غذا رسانی به حیوانات وحشی هیچ لطف و محبتی به حیات گونه‌های آنها نخواهد کرد و برعکس دخالت در طبیعت زیستی آنها می‌تواند به از میان رفتن این گونه‌ها هم ختم شود. این سال‌ها با وجود گروه‌های طبیعت‌گردی که بیشتر آنها بدون داشتن دانش و اطلاعاتی از طبیعت راهی مناطقی که در برخی موارد بسیار بکر هم هستند شده و با تمام آلودگی‌های زیستی، محیطی که ایجاد می‌کنند، با دخالت‌های خواسته یا ناخواسته سعی در برهم زدن جریان طبیعی زندگی گونه‌های گیاهی و جانوری در طبیعت را دارند! (آب دادن به گیاهان بیابانی، غذا دهی به جانوارن وحشی)

وقتی که حیوانات وحشی عادت به حضور ما و خودروها و ادوات ما می‌کنند، به یقین در کوتاه یا دراز مدت با تغییراتی در نحوه زیست خود روبرو می‌شوند که در نهایت به حذف تدریجی آنها منجر خواهد شد. کاش بدانیم و هر کدام به عنوان یک فرد‌ آگاه، بدون تاثیر از احساسات، بتوانیم با تفکر در ساز و کار طبیعت به حریم گونه‌های گیاهی و جانوری دست درازی نکرده و آنها را به چیزی خلاف آنچه که طبیعت برایشان رقم زده عادت ندهیم.

در اینجا البته لازم به توضیح است که چنانچه بعضا دیده می‌شود که در فصل زمستان، سازمان‌ها یا تشکل‌هایی چون سازمان حفظ محیط زیست و پرسنل زحمت‌کش آن مبادرت به توزیع علوفه در دشت‌ برای حیوانات می‌کنند که این مهم به درستی صورت می‌گیرد. تفاوت این مهم و آنچه بیان شد، در نحوه علوفه رسانی و همینطور زمان آن است که در مواقع ضروری و با حفظ تمامی شرایط‌‌های محیطی و علمی آن صورت می‌پذیرد که با کمترین صدمه به چرخه زندگی آن‌ها انجام شده و می‌شود.