دهانه آتشفشانی مه گوج را در ابتدا از طریق عکس‌های هوایی و تصاویر گوگل ارث نظاره‌گر بودیم و شگفتی و زیبایی این دهانه مورد توجه گروه یاردانگ قرار گرفت .
در سال ۱۳۸۰ بود که آقای مهندس مجید خاتمی طی پژوهش و کندوکاوی در نقشه گوگل ارث، از این پدیده زمین شناختی که در ۸۰ کیلومتری غرب کوه بزمان قرار داشت به آگاهی رسید.
طبق تقسیمات استانی بنظر می‌رسید دهانه آتشفشانی مه گوج در غرب قله بزمان در استان سیستان بلوچستان واقع شده باشد، اما پس از رسیدن به منطقه و با تحقیقات میدانی متوجه شدیم دهانه آتشفشانی مه گوج در جنوبی‌ترین قسمت استان کرمان و ۳۵ کیلومتر مانده به مرز استان سیستان و بلوچستان قرار دارد.
شوربختانه طی تحقیقات مختلف از بخش زمین‌شناسی دانشگاه‌های کرمان، سیستان و بلوچستان و خراسان مشخص گردید که هیچگونه اطلاع و گزارشی از این دهانه‌های بزرگ آنشفشانی در دسترس نیست و حتی نامی نیز برای آنها ثبت نگردیده است!
پس از حدود سه سال تحقیق و برنامه‌ریزی بالاخره یک تیم متخصص متشکل از ۱۳ نفر محقق از شهرهای کرمان، مشهد و تهران، آماده حرکت با گروه یاردانگ به این منطقه گردید. تیم و گروه ما در جنوبی‌ترین نقطه استان کرمان از جاده بم به ایرانشهر، در تقاطع سه راهی جاده اصلی به سمت چاله‌ها تغییر مسیر داد و پس از طی حدود ۳۵ کیلومتر به محل دهانه‌ها رسیدیم.
گزارش دکتر قطبی به عنوان زمین‌شناس گروه، با بررسی تصاویر ماهواره‌ای منطقه، حدود ۱۲ اثر شبیه به این گودال را قابل شناسایی کرده بود که بیشترین ارتفاع دهانه، مربوط به حاشیه جنوب غربی (۱۲۴۰ متر) و کم ترین ارتفاع دهانه نیز مربوط به حاشیه شمال شرقی دهانه ( ۱۱۵۴ متر) بود. این دو اختلافی حدود ۸۶ متر را نشان می‌دادند.
عمیق ترین بخش مرکزی این گودال نیز ارتفاع ۱۰۵۴ متری را نشان می‌داد و به این ترتیب عمق گودال مه گوج حدود ۱۹۰ متر تخمین زده شد و قطر این گودال نیز در حدود ۶۰۰ متر اندازه‌گیری شد.
پس از بازدید گروه در اطراف دهانه، سنگهای متنوعی از جنس بازالت و آندزیت و به مقدار کمتری داسیت مشاهده شد.
اکثر بازالت‌ها دارای بافت متخلخل و بادامکی هستند که حفره‌های آنها اکثرا توسط کلسیت و سیلیس پر شده‌اند. وجود حفره‌های فراوان در سنگهای منطقه و متخلخل بودن آنها نشان از وجود گاز فراوان در ماگمای تشکیل دهنده این سنگها می‌داد که در هنگام خروج از زمین تشکیل شده بود.
در ضمن در لایه‌هایی سنگی مشاهده شد که با توجه به این که در نگاه اول سنگها رسوبی به نظر می‌رسیدند ولی با نمونه برداری از آنها در منطقه متوجه شدیم که این لایه‌های سنگی، رسوبی نبوده و متعلق به سنگهای آذرین بازالتی و آندزیتی بوده که حاکی از مراحل متفاوت عملکرد آتشفشانی دارند.
این نوع از آتشفشان‌ها بدلیل شبیه بودن به لایه‌های رسوبی، آتشفشان‌های استراتوولکان نامیده می‌شوند.
در دامنه جنوب غربی گودال نیز شاهد چین خوردگی لایه‌هایی بودیم که بیشترین میزان ریزش را در همین بخش داشته و با توجه به این مسئله شاید بتوان دلیل چین خوردگی لایه‌ها را به این مسئله مرتبط دانست. این چین خوردگی‌ها بدلیل خالی شدن بخشهای زیرین و فشار طبقات فوقانی روی آنها بوده که این چین خوردگی‌ها را به تدریج در طبقات فوقانی ایجاد کرده است. طبق اظهار نظر افراد محلی نیز در سالیان گذشته بخش زیادی از این گودال توسط سنگهای ریزشی اطراف پر شده است.
با توجه به نوع سنگهای موجود در منطقه و همچنین شکل این گودال، می‌توان این گودال و انواع مشابه با آن را در منطقه به پدیده‌های آتشفشانی بویژه آتشفشان بزمان نسبت داد.
این دهانه آتشفشانی یکی از چندین دهانه موجود در منطقه است که بواسطه خالی شدن بخشهای زیرین و ریزش دهانه شکل زیبایی به خود گرفته است.
