واژه‌ها به مرور زمان از سالهای قدیم به امروز فراموش شده و یا تغییر شکل داده‌اند. برای درک از معانی واژه‌های به خصوص در بیابان‌های ایران نیاز است تا درکی بالاتر از معنی یک نام داشته باشیم و با از میان رفتن شغل ساربانی و کاروان‌سالاری، تنها می‌توان به سفرنامه‌ها یا گزارشات باقی مانده از سیاحان و جغرافی‌دانان خارجی و ایرانی بسنده کرد. تقی نیز یکی از این نام‌های خاص است که در این پست به آن می‌پردازیم.
در بیابان‌های ایران نامی که بسیار برای مکان‌هایی دارای آب می‌بینیم واژه تقی است. با این واژه برای چاه آب یا حوض انبار و آب انبار‌ها نیز آشنا می‌شویم و به احتمال زیاد کلمه‌ای است که به مرور زمان از واژه تاقی به تقی تغییر پیدا کرده است و این نام به اسم ایرانی تقی نباید ربطی داشته باشد! گیاه تاق یا تاغ در بیابان‌ها درون شن می‌روید و آبی که از شن می‌گذرد نیز همیشه شیرین و گوارا است. از این رو به یقین می‌توانیم نام‌هایی چون شاه تقی یا چاه تقی را در کویر و بیابان‌هایی که دارای شن هستند به عنوان شاه تاقی و چاه تاقی بدانیم که به معنی وجود آب شیرین است. در بیابان بهاباد و راه شور نیز به این نام در حوض انباری به نام شاه تقی برمی‌خوریم.
