راه سنگ فرش درکجا، چرا و به چه علت ساخته شد؟
در دوره صفویه توجه بسیار زیادی که حکومت به هنر و هنرمندان داشت، باعث شد تا سازههای بسیار زیبایی در چهار گوشه مملکت ایران ساخته شود. راه سنگ فرش نیز یکی از این سازهها به دست انسان بود که برای اتصال مکانها به یگدیگر ساخته شده بود.
باطبع با رونق مساجد و بازارها در شهرها نگاه ویژه حکومت به راهها منجر به راهسازی و همین طور بهسازی آنها و ساخت کاروانسراهای + بسیار در این راهها و جادهها شد. راههایی که به عنوان شریانهای ارتباطی شهرها را بهم وصل میکرد و از آنجا که در مسیرهایی، این راهها از بیابان نیز عبور میکرد، سستی زمین و عوامل محیطی منطقه باعث شد تا در نقاطی راههایی به عنوان راهی سنگ فرش مفروش به سنگ و مصالح آن دوره همچون ساروج و ذغال سنگ شود تا بر استحکام آن بیافزاید.
یکی از این راهها در دشت مرکزی ایران واقع شده است که بنا به موقعیت خود بسیار مشهور است و آن را راه سنگ فرش نام گذاری کردهاند. این راه که در حقیقت با سنگ فرش شده حدود ۶۰ کیلومتر طول داشته که به نوعی بخشی از جاده ابریشم در ایران نیز به شمار میرود و اکنون چیزی حدود ۳۰ کیلومتر از آن پابرجا است و از مجموعه تاریخی سیاهکوه گذر میکند و در سال ۱۳۸۰ نیز به عنوان یکی از آثار ملی در ایران به ثبت رسیده است.
راه ذکر شده از دو مسیر قابل دسترس است.
ورامین، پیشوا، امامزاده جعفر، جاده شوسه کنار خط راه آهن، روستای عسگرآباد، قصر بهرام
جنوب شرق شهرستان گرمسار، روستای ساروزن بالا و پایین، جاده سنگ فرش که در امتداد خود ما را به کاروانسرای شاه عباسی و قصر بهرام میرساند
این جاده و راه سنگ فرش دارای ۳ متر عرض بوده که در میانه راه از سطح زمین اطراف خود بالاتر آمده و شیب دو طرف جاده به خوبی مشخص میشود. قلوه سنگهای قهوهای متمایل به سیاه و ملات ساروجی این راه پس از سالیان دراز مشخص و استوار است.