You might also like
روستای مکی و آبشار مکی در نزدیکی شهرستان راور قرار دارد. شهرستان راور از دوران گذشته به دلیل قرار داشتن در حاشیه بیابان لوت و بالطبع در راه کاروانیان مورد توجه بوده است و می‌توان گفت از این جهت که در شهرستان راور به کاروانسراهای متعدد و زیادی وجود دارد به راور لقب شهر کاروانسراها داده‌اند.
راور با داشتن باغ‌های انار و با محصولی خوش رنگ و دانه درشت و همین‌طور درختان انجیر مشهور بوده و به همین جهت به عنوان قطبی در صنعت باغداری منطقه شناخته شده است. علاوه بر اینها راور شهر قالی‌های دست بافت بوده که پتانسیل مناسبی برای مرکزیت قالی‌بافی در منطقه برای اسکان و ایجاد روستاهایی در اطراف آن بوده است. متاسفانه به مرور زمان با برچیده شدن داربست قالی‌ها و تبدیل باغ‌های انار به پسته، می‌توان گفت که هر دو این شاخصه‌ها دیگر از یاد رفته و روستاها هم از جمعیت سابق خود خالی شده و از رونق افتاده‌اند و برای همین صنعت کشاورزی و قالی‌بافی هم در این شهرستان از رونق افتاده است. اما از سوی دیگر هنوز هم شهرستان راور با دارا بودن مکان‌های دیدنی فراوان و کاروانسراهای متعدد دارای پتانسیل مناسبی برای صنعت گردشگری است.
از این مکان‌های زیبا در این شهرستان روستای مکی و آبشار مکی درکنار روستای فصلی جعفرآباد به همراه طبیعت اطراف آن می‌باشند.
روستای مُکی روستایی بکر و زیبا در کنار حاشیه بیابان لوت است که با تنوع گیاهی و جانوری بسیار، آن هم در آخرین نقطه‌ای که آب و آبادی در کنار دشت وسیع لوت وجود دارد، پنهان از نظرها، قرار گرفته است.
روستای مکی در ۳۵ کیلومتری شرق شهرستان راور قرار دارد و راه دسترسی به آن نیز از نزدیکی قلعه قهقهه یکی از سازه‌های تخریب شده از دوران باستان می‌گذرد.
با قرار گرفتن در ابتدای مسیر خاکی روستا و عبور از محل دفن نخاله‌های ساختمانی، ناگهان وارد جاده‌ای خاکی و پر پیچ با دیواره‌های چند متری می‌شوید که انگار به نوعی در صحنه‌هایی از فیلم Mad Max قرار گرفته‌اید.
با عبور از دهلیزهایی که هیجان عبور را برای شما دوچندان می‌کند به دره‌ای با کوه‌های کوتاه اطرافش میرسید و در ادامه راه از گدار چند رودخانه خشک، رودخانه‌هایی که با عرض وسیع خود حکایت از سیلابی بودن منطقه دارد، به یک دو‌راهی می‌رسد که با تابلویی کوچک مسیر روستای مکی، روستای فصلی جعفرآباد و آبشار ییلاقی مکی مشخص شده است. (سمت راست به روستای مکی و سمت چپ روستای فصلی جعفرآباد و آبشار مکی می‌رسد)
روستای مُکی این روزها تقریبا خالی از سکنه است و به نظر می‌رسد به روستایی فصلی تبدیل شده و فقط در فصل کشاورزی و کشت، ساکنانی که از آنجا به شهرستان راور کوچ کرده‌اند به زمین‌های خود برای کاشت تا برداشت محصول برمی‌گردند.
یکی از زیبایی‌های شگفت انگیز منطقه آبشار آن است که برای رسیدن به آبشار باید در دو راههای که راه روستا و آبشار را از هم جدا می‌کند به راه سمت چپ وارد شد و تا انتهای دره پیش رفت و بعد از عبور از روستای فصلی جعفرآباد در پیاده‌روی کوتاه به آبشار خاص مکی می‌رسیم.
جایی که درختان نخل و مزارع، همراه با رودخانه‌ای که در دره منتهی به آن جریان دارد شما را به شگفتی وا میدارد. در کنار این طبیعت زیبا، مردمان روستای مکی کلبه‌هایی کوچک با سقف‌های گنبدی شکل را برای زندگی در فصل کاشت ساخته‌اند و به نام روستای جعفرآباد نام‌گذاری کرده‌اند. روستای جعفرآباد شاید در حقیقت ییلاقی در کنار روستای مکی باشد که آبشار کوچک اما زیبایی در آن جریان دارد و انگار بهشتی است قبل از ورود به گرمای جهنم، در حاشیه بیابان لوت، نام آبشار از نام روستای مکی وامدار و مشهور شده است.
آبشار مُکی دو طبقه است که با آب نسبتا گرم و متبوعی با حدود ارتفاع ۱۲ متر به حوضچه کوچک سنگی زیر خود می‌ریزد و با صدایی زیبا که در سکوت دره می‌پیچد آن را می‌شکافد و به پایین دست می‌رود.
آب آبشار در مسیر رو به پایین توسط جوی آبی باریک به استخری در محوطه نخلستان و کلبه‌های روستا می‌ریزد و از آنجا به زمین کشاورزی که به نظر زیر کشت گندم و جو می‌رود، وارد می‌شود و از باغ نخل کوچکی که زیبایی دوچندانی به این مکان داده خارج می‌گردد.
جالب آن است که مشخصا این آبشار و چشمه یا رودی که آب آن را تامین می‌کند به یقین در گذشته پر آب‌تر بوده و رود پر آبی از این‌جا جریان داشته است، چرا که آثار رودخانه عریضی در پایین دست این آبشار با پادگانه رود به وضوح با عمق زیاد خود مشخص است.
در بالادست کلبه‌های روستای جعفرآباد و روی کوه مجاور، قبرستانی وجود دارد که نشان از دفن مردم روستای مُکی از قدیم در آن جا می‌دهد. مکانی پوشیده شده از سنگ که اگر دقت نکنید قبرها را نخواهید دید. قبرهایی بدون سنگ قبر یا نشانه‌ای روی آنها که از قدمت، نام و نشان دفن شدگان هیچ چیز مشخص نیست!
منظره‌ای که از بالای کوه و این قبرستان کوچک هویدا است به خوبی بیابان لوت و کوه پشه کلوت را نشان می‌دهد، منظره‌ای که حسرتی دوچندان را برای ما نسبت به دفن‌شدگان، دست می‌دهد.
فاصله این روستا تا گندم بریان حدود ۳۵ کیلومتر است که مسیری است بدون ایمنی لازم و یاردانگ توصیه می‌کند به هیچ عنوان از این مسیر استفاده نشود.
یاردانگ توصیه می‌کند تا برای سفرهای بیابانی به خصوص در بیابان لوت از راهنمای آگاه و تجهیزات ایمنی استفاده شود. طبیعت و اقلیم بیابانی در عین زیبایی‌های خاص خود بسیار خشن و خطرناک می‌باشد. برای سفر به بیابان لوت نیاز به کسب مجوز از نهاد‌های امنیتی است.
با درود فراوان
دمای آب ۳۸ درجه است. و دارای مواد معدنی.سرچشمه بر روی گسل معروف لکرکوه واقع شده است.و اگر بروی تپه های مجاور روستا بروید و بیابان لوت را تماشا کنید حتما قله های آتشفشانی گندم بریان را خواهید دید.فاصله این روستا تا گندم بریان ۳۵ کیلومتر است.
سپاس فراوان رحمان عزیز … از نکات شما در متن بهره بردیم و اضافه کردیم. مانا باشید