از دیرباز نامهایی برای عوارض بیابانهای ایران نامگذاری شده است که بیشتر آنها توسط کاروانسالار و بلد راههای لوت و با گویشهای محلی خود، آنهم بنا به دیدهها و مکاشفات آنان بوده است. نامهایی که برای شناسایی راه و درستی قرار گرفتن در راه و یا محل بارانداز بر روی آنها گذاشته میشده است. پشه کلوت نیز یکی از این نامهای قدیمی و کهن است که بر روی رشته کوهی در بیابان لوت شمالی قرار داده شده است.
در میانه راه کهن و باستانی خبیص به راور به یکی از این عوارض بیابانی و زمین شناختی برمیخوریم. کوه پَشه کَلوت در بیابان لوت شمالی که در حقیقت یک برآمدگی طاقدیسی از زمین است که در انتهای جنوبی آن تودههای نمکی مشاهده میشود. این کوه در این راه کهن در کنار مسیلهای شیرین رود و به صورتی بلندیهای بسیار واضح نمایان است. با رسیدن به این کوه و ادامه مسیر به سمت شمال، در کنارش تا مخروط افکنه میان رود یا رود راور مسیر رسیدن به راور مشخص شده است. به عبارتی رسیدن به این کوه و دنبال کردن آن به نوعی شاخص برای کاروانیان محسوب میشده است.
پشه کلوت را حتی از بلندی روستای مکی در شهرستان راور نیز میتوان دید. از بلندای این کوههای مشرف به روستای مکی و در پهنه پر عظمت بیابانی لوت رشته کوه پشه کلوت بسیار مشخص است.