یکی از مظاهر و نشانه های اصلی از زندگی مردم در زمان های گذشته و پیوند آنها به یکدیگر وجود راه است و راه نمادی است برای بهم رساندن انسان ها. با تعیین مسیر و بوجود آمدن راه ها آن هم در عرصه های بیابانی وجود سازه هایی به دست بشر برای حفظ راه و نگهداری مسیر الزامی بوده که یکی از آنها ایجاد قلعه است. قلعه هایی که هسته اصلی زندگی مردم از داخل آنها ریشه می‌گرفت و از همین جهت است که بسیاری از نام های جغرافیایی نیز در اول یا آخر خود به عنوان پیشوند و یا پسوند دارای کلمه قلعه می‌باشند. قلعه سازی جزو اولین قدم ها برای تمرکز جمعیت و ایجاد زندگی کشاورزی است. جا گرفتن مردم در قلعه ها نیز با ملاحظات جغرافیایی و اجتماعی همراه بوده است که خود به مسایل امنیتی مربوط میشده است.
از وجودیت ساخته شدن همین قلعه ها بوده که کاروانسرا ها بنیان نهاده شد و در بیرون از روستا ها و شهرها، کاروانسرا ها برای اقامت موقت قافله ها و کاروانیان بنا نهاده شد که خود نوعی قلعه به شمار میرود. راه برای ایمن شدن نیاز به شرط اول رفت و آمد داشته که از آن میتوان وجود همین کاروانسراها را ذکر کرد که در راه های بیابانی، بزرگتر و مجهزتر شده تا جایی که بعضا دارای نگهبان تمام وقت از طرف حاکمان منطقه بوده که به همین جهت، اعتبار هر راه را از وضع کاروانسراهای آن میتوان حدس زد. کاروانسراهایی که خود نوعی قلعه به حساب می‌آمده.
قلعه ها در اطراف بیابان ها دو نمونه بوده که یکی ساخلوی راه و منطقه به عنوان نیروهای نظامی در آنها زندگی می‌کردند و تعداد کمی از آنها در راه هایی مثل کرمان به سیستان و یا کرمان به راور و خراسان مثل قلعه دربند سیستان وجود داشته اند و دوم قلعه هایی که در نزدیکی شهر ها برای پناه دادن مردم روستا ها و شهرهای نزدیک آن بوده به مانند قلعه شکرو در لوت زنگی احمد و قلعه بم و قلعه شهر کرمان که درون شهر احداث شده‌اند.
