بیابان لوت با اقلیم متفاوت خود شاخصه های زیادی را دارا است که به همین علت به عنوان میراث طبیعی جهان در یونسکو به ثبت رسید. یکی از شاخص هایی که در پرونده ثبت آن مطرح شده بود ثبت گرم ترین نقطه جهان، طی چند سال توسط ماهواره مدیس MODIS توسط ناسا و در دشت لوت ما را بر آن داشت تا در تیرماه برای ثبت دما سفری داشته باشیم به تپه بازالتی گندم بریان. میدانیم که نقطه ثبت شده به عنوان گرم ترین مکان برخلاف چیزی که در سایت ها و گزارشات فارسی زبان اعلام شده، گندم بریان نیست و نقطه ای که این ماهواره طی چند سال ثبت کرده حدود ۱۵۰ کیلومتر با تپه بازالتی گندم بریان فاصله دارد و در گود لوت می‌باشد. اما این پیمایش که در تیرماه سال ۱۳۹۹ توسط گروه ما صورت گرفت نه برای ثبت گرم ترین، بلکه صرفا برای تجربه ای از گرمای منطقه و ثبت درجه حرارت در سطح تپه گندم بریان بود.
برای پیمایش در بیابان آن هم در گرمای زیاد نیاز است تا علاوه بر داشتن تجهیزات مناسب و آمادگی خودرو و مسیریابی صحیح، استقامت بدنی لازم برای قرار گرفتن در محیطی داغ را می‌داشتیم، کلمه داغ به نظر بهتر میتواند گرمای منطقه را در فصل تابستان معنی کند. همیشه شاید شنیده باشید که برای صعود به کوهستان و قله های مرتفع نیاز است تا برای آمادگی بدن به شرایط رقیق شدن اکسیژن، هم هوایی صورت گیرد و کوه نوردان یک یا دوشب را در ارتفاعات قبل از صعود اصلی بسر می‌برند تا آمادگی بدن حاصل شود و این را ما نیز در صعود به قله دماوند و یا صعود به بیس کمپ اورست در سال های قبل تجربه کرده بودیم. اما اینبار قرار نبود که به ارتفاعات صعود کنیم و صرفا باید هم هوایی برای آمادگی بدنی به شرایط گرم منطقه برایمان حاصل شود که به همین دلیل شب را در شهرستان شهداد بسر بردیم.
تجهیزات مورد نیاز و خودرو آماده بود و با وجودی که مسیر انتخاب شده چالش زیادی را به همراه نداشت و کمترین فشار به ماشین می‌آمد، رفت و برگشت با احتساب ماندن در بالای تپه بازالتی گندم بریان حدود ۳ تا ۴ ساعت تخمین زده شده بود، بشکه های آب برای این پیمایش بسیار حیاتی بود و این آمادگی را داشتیم تا در صورت هرگونه اتفاق چیزی حدود ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر را پیاده تا سرجاده شهداد به نهبندان برگردیم.
صبح را با گرمای هوا و شرجی بودن منطقه به دلیل ابرهای پراکنده، به سمت نقطه خروج از جاده شهداد به نهبندان برای رسیدن به پای تپه گندم بریان آنهم بدون استفاده از سیستم سرمایشی خودرو، برای عادت کردن بدن به گرمای منطقه، راهی شدیم.
این را مجدد تکرار و تاکید میکنیم که طبیعت با همه زیبایی های خود، خطرات خاص خود را دارد و بیابان لوت نیز از آن مستثنی نیست و علاوه بر مجوز های لازم برای ورود به منطقه باید راهنما و تجهیزات ناوبری لازم را به همراه داشت.
این سفر به صورت گروهی انجام نمی‌شد و تنها یک خودرو به صورت تک نفره با آگاهی های لازم و هماهنگی های مربوطه، برای این منظور راهی شده بود. با رسیدن به نقطه خروج از جاده ابرها هم پراکنده شد و گرما نیز به شدت خود افزود که هر چه در مسیر خارج از جاده بیشتر به جلو میرفتیم این گرما به داغی می‌رسید و تحمل آن با وجود بالا رفتن رقم روی دماسنج امکان پذیر بود و بدن خود را با این شرایط تطبیق داده بود. برای رسیدن به بالای تپه بازالتی گندم بریان نیاز به فشار بیشتری به ماشین بود که خود نگرانی خاص را داشت که با رسیدن به بالای تپه بازالتی رفع شد. تپه بازالتی گندم بریان با وجود رنگ خاک و رنگ سنگ های بازالتی خود بالطبع حرارت بیشتری را نسبت به دشت همجوار خود جذب میکند و با توقف نیم ساعته روی آن توانستیم دمای ۶۲ درجه را بر روی دماسنج به ثبت برسانیم. یک دماسنج ماکزیمم، مینیمم هم بر روی سطح قرار دادیم تا در سفر بعدی بتوانیم حداقل و حداکثر دمای ثبت شده روی سطح تپه گندم بریان را خوانش و گزارش دهیم.
