در عصر حاضر نیازی که در قدیم به کتاب و خواندن آن بود از میان رفته و خلاصه زندگی ها بر پایه بستر تکنولوژی به جلو می‌رود که چنانچه قبل از استفاده از این بستر، فرهنگ سازی نشده باشد به مشکلاتی برخواهیم خورد که بر آن مثل واقف می‌شویم که خانه از پای بست ویران است! کتاب ها و به خصوص سفرنامه های قدیم بر اساس مشاهدات عملی و عینی نویسندگان به نگارش در می‌امد و خود تاریخی بود که توسط آنها در کتاب ها حمل می‌شد و دیگر کمتر از این واقعیت های برگرفته از جامعه بر میخوریم و بر این اساس واژه ها نیز بعضا به مرور زمان از معنی اصل خود دور میشوند.
چیزی که توانستیم با خواندن کتاب ها و سفرنامه های یکصد سال گذشته به آن برای نمونه برسیم، دو واژه آب انبار و حوض انبار بود که به مرور زمان دچار فراموشی و تغییر در معنی شده اند. واژه هایی که در حال حاضر به درستی از آنها استفاده نمی‌شود و معنی درست آن ها را میتوانیم در کتاب های قدیمی و سفرنامه های تاریخی دنبال کنیم. سازه حوض انبار و آب انبار دو بنایی هستند که تعریف خاص خود را دارند که هر دو واژه پر از معنی است و متاسفانه در حال حاضر برعکس آن چه معنی دارد از آنها استفاده می شود. واژه هایی که باوجود کاربرد افراد بومی در بیابان های ایران باز هم بدون داشتن معنی درست در حال گویش است.
حوض انبار: محلی که در زیر زمین که برای جمع آوری آب باران یا آب رودخانه های فصلی ساخته میشده و با انحراف این آب های روان به داخل آن به جمع آوری آب اقدام میکرده‌اند.
آب انبار: محلی که در زیر زمین گود میشده و حفر میکرده اند تا آب زیر زمینی به صورت زه کش داخل آن جمع شود، این سازه به دلیل پایین بودن از سطح زمین، دسترسی دشواری داشته است.
و با مشخص شدن هر دو واژه متوجه می‌شویم که آنچه را اکنون به نام آب انبار می‌شناسیم حوض انبار است و به غلط به آن آب انبار می‌گوییم.
